சுட்டுவிரல்

ஏன் இப்படி எழுத வேண்டியிருக்கிறது?

                தொடர்ந்து "கருக்கல்' படிக்கும், படித்தது குறித்து விருப்புடன் பகிர்ந்து கொள்ளும் நண்பர் ஒருவர், "சுட்டுவிரல்' பகுதியில் இவர்கள் பற்றி இப்படி யெல்லாம் எழுத வேண்டுமா? என்று கேட்டார். "ஏன் எழுத வேண்டும்?' என்பதற்கு "ஏன் எழுதக் கூடாது?' என்பது தான் பதில். கேள்வி தவறு. இவர்கள் குறித்தல்ல, இவர்களின் எழுத்து குறித்தே நமது விமர்சனம். நமக்கென்ன, இவர்கள் அங்காளி, பங்காளிகளா? இப்படியெல்லாம் இவர்கள் எழுதலாம் என்றால், நான் ஏன் எழுதக் கூடாது?

                "நல்லதாக எழுதுங்க... நாலு பேர் படிப்பது போல எழுதுங்க... வீட்டி லுள்ளோர் அனைவரும் படிக்கவும், பகிர்ந்து கொள்ளவும் எழுதுங்க...' என்றால், விசுவாமித்திரமுனி கணக்கா, "ஏ, பண்பாட்டுக் காவலனே... ஒழுங்கு வாதியே... தமிழ்வாத்தியே... நீ நாசமத்துப் போ' என்று சபித்தால் என்ன செய்ய? வெறுப்பேற்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கில் கொடுக்கப்படும் அடை மொழி களால் என்ன ஆகிவிடப் போகிறது? நாம் சார்ந்துள்ள சமூகத்திற்கு என்ன தருகிறோம் என்பது தான், நாம் சுமந்து திரியும் ஒளிவட்டத் தோரணைக்குச் சரியாக இருக்கும்.

                பொது வெளிக்கு வந்துவிட்டால் விமர்சனம் தவிர்க்க முடியாதது. நான் பரம்பரையாக எழுதிக் கொண்டிருப் பவனல்ல. என் பாட்டன் பூட்டனுக் கெல்லாம் எழுத்துக்களெல்லாம் பூச்சி பூச்சியாகத் தான் தெரிந்திருக்கும். நான் எழுத்தாளனல்ல, கவிஞனல்ல, ஒரு வாசகன். நான் வாசித்துக் கொண்டுதான் இருந்தேன். உங்கள் எழுத்துத்தான் என்னை எழுதும்படி செய்கிறது. நீங்கள், இப்படி எழுதுவதை நிறுத்துங்கள்; நானும் பழையபடி வாசிக்கப் போய் விடுகிறேன்.

எனக்கும் சில பாட்டிகள் இருக்கிறார்கள்.

                சென்ற இதழின் சுட்டுவிரல் குறித்து கவிஞர் நா.விச்வநாதன் ஒரு நீண்ட கடிதம் அனுப்பியுள்ளார். (அது தனியே ஒரு பக்கத்தில் இடம் பெற்றுள்ளது) அவருடைய கடிதம் குறித்து சில சொல்லியாக வேண்டும். பொதுவாக, விஷயம் - விளக்கம் - விளக்கத்திற்கு விளக்கம் என அரைத்ததையே அரைப்பது சரியல்ல தான். எனினும் சில கூற வேண்டியிருக்கிறது. நண்பர்கள் பொறுத் தருள்க.

                நா.வி. "எல்லாச் சொல்லும் பொருள் குறித்தனவே' என்று இலக்கணத்தை எடுத்துக்கூறியுள்ளார். ஆமாம், எல்லாச் சொல்லும் பொருள் தரும், பொருள்தரா விடில் அது எப்படி சொல் ஆகும்? மரம் - பொருள் தருகிறது - சொல், மம்ர - எழுத்து கள் நிரல்பட இருக் கிறது, ஒலி இருக் கிறது. பொருள் இல்லை - எனவே சொல் இல்லை. பால பாடம். கெட்ட பொருள் தரும் சொற்கள் இலக்கியம் என்ற பெயரில் வீட்டிற்குள் நுழையத்தான் வேண்டுமா? அது குறித்துத் தான் நாம் பேசுவது. இருக்கட்டும்.

                போகிற போக்கில், நா.வி. சாமியையே புணரக் கூப்பிட்ட ஆண்டாளைத் தனக்கு முப்பாட்டி உறவு எனக் கூறிக்கொள்கிறார். இருக்கட்டுமே, நமக்கொன்றும் ஆட்சேபம் இல்லை. அவ்வளவுக்குச் சொல்லிக் கொள்ளும் படியான பாரம்பரியப் பெருமை நமக்கில்லை. நம் பாட்டிகளெல்லாம் பேச்சி, பெரியாச்சி, காத்தாயி, மாரியாயி இப்படித்தான்.

                நா.வி. நாற்பது ஆண்டுகளாக எழுத்துத் துறையில் இருக்கிறார். நல்ல எழுத்தாளர், நல்ல கவிஞர். அவரும் கூட "தமிழ் வாத்தியார்கள்...' என்று பல்லைக் கடிக்கிறார்.வருத்தமாக இருக்கிறது. தமிழ் வாத்தியார்கள், "வெண்ணிற ஆடை மூர்த்திக்கும், சிலநவீன எழுத்தாளர்களுக்கும் அப்படி என்னதான் கெடுதல் செய்திருப்பார்கள்? என்னால் விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை!

தமிழ் எங்கள் உயிருக்கு நேர்!

                ஐம்பதுகளில் “தமிழ் என் மூச்சு” என்ற குரல் உரத்துக் கேட்டுக் கொண்டி ருந்தது. இத்தகையக் குரல் எங்கேயோ, எவருக்கோ உறுத்தலாக இருந்திருக்கும் போலிருக்கிறது. "தமிழ் என் மூச்சு' என்ற குரல் எழுந்தால், அந்த உணர்வு இருந்தால், மேலோங்கினால் தங்களின் பிழைப்புவாத புத்தி ஜீவித்தனத்திற்கு இடைஞ்சலாக இருக்குமோ, மேன்மைக்குரிய தங்கள் இருப்பிற்கு இடையூறாக இருக்குமோ, தலை தூக்க இயலாததாகிவிடுமோ எனச் சிந்தித்தவர்களுக்கு, தமிழை நீசபாஷை எனக் கூறிக் கொண்டிருக்கிறோமே அதற்கும் இங்கு தமிழிலும் அர்ச்சனை செய்யப்படும் என்று ஆலயங்களில் எழுதி வைத்திருக்கிறோமே அதற்கும் கேடு சூழுமோ என்று எண்ணியவர்களுக்கு, அந்தக் குரலில், உணர்வில் உடைப்பு ஏற்படுத்த வேண்டுமே என்று சிந்தித்தவர் களுக்கு 1973 ஆம் ஆண்டு ஒரு கவிஞன் கிடைத்தான். ஞானக்கூத்தன்!

                ஒரு செய்தியைப் போல, உபதேசம் போல, மிகுந்த புத்திசாலித் தனமாகவும், தந்திரமாகவும் ஒரு கவிதை போன்ற வரி இங்கு இறக்கிவிடப்பட்டது. “எனக்கும் தமிழ்தான் மூச்சு, ஆனால் பிறர் மேல் விடமாட்டேன்” (ஞானகூத்தன் எழுதிய "அன்று வேறு கிழமை') நமக்கும் "சரிதானே' என்று பட்டது. அகிம்சை புரிந்தது. பொருள் விளங்கிக் கொள்ளவில்லை. அன்று, இது குறித்து எந்தத் தமிழறிஞரும், தமிழ் கவிஞரும் கவலைப்பட்டதாகவோ, வினவியதாக வோத் தெரியவில்லை.

                "தமிழ் எந்த காலத்தில் எவனின் மீது மூச்சு விட்டது? எந்த மொழியை நீச பாஷை என்று தள்ளி வைத்தது? உன் குலத்தார், கோத்திரத்தார், பந்துமித்திராள் மீது என்றேனும் பாய்ந்து பிறாண்டியதா எவரும் கேட்கவில்லை. "யாவரும் கேளிர்' என ஏமாந்து நிற்பது தானே நமது வழக்கம். "இளையதாக முள்மரம் களைக'. களைய வில்லை. ஆதலால், இன்று ஆழ வேர் விட்டு அகலக் கிளை பரப்பி நம் உடலை அல்ல, உயிரைக் கிழிக்கிறது. எனவே தான் நாம் நாகசாமிக்கு பதில் கூற வேண்டி யிருக்கிறது. முள் மரங்களின் கிளைகளை இருப்பிடமாகக் கொண்டு நாகங்கள் நஞ்சைக் கக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

                நாகசாமி, தொல்லியல் அறிஞர். ஆரியம் தமிழுக்கு எழுத்தையும் சொல்லையும் ஏன் இலக்கணத்தையும் காவியங்களையும் கடன் தந்துள்ளதாம். ஆரியம் தமிழுக்கு நாகரிகம் கற்றுத் தந்ததாம். சொல்கிறார் தொல்லியல் அறிஞர். வாய்மூடி மௌனமாய் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்.

                தமிழின் மீது இவ்வாறான திட்ட மிட்டத் தாக்குதல், இன்று நேற்றல்ல ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளாய் நடைபெற்றுக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

                தொல்காப்பியனையே சமதக் கினியின் மகன் எனவும் பரசுராமனின் உடன் பிறந்தான் எனவும் கட்டப்பட்டக் கதைக ளெல்லாம் செல்லுபடியாகாமல் போனது தமிழின் நல்ல காலம் தான்.

                தமிழக அரசின் முன்னாள் தொல்லியல் துறை இயக்குநர் தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதத்தின் கண்ணாடி (பட்ங் ஙண்ழ்ழ்ர்ழ் - பஹம்ண்ப் ஹய்க் நஹய்ள்ந்ழ்ண்ற்) என்று சமீபத்தில் தான் எழுதிய நூலில் தமிழ் தனக்கான எழுத்து முறையை பிராமணர்களிடமிருந்து பெற்றது என்றும், தொல்காப்பியம், புறநானூறு, அகநானூறு முதலியவை சமஸ்கிருத நூல்களைப் பார்த்து எழுதப்பட்டது என்றும் கூறியுள்ளார்.

                இந்தச் செய்தியை தமிழ் தேசிய பொதுவுடைக் கட்சியின் "தமிழ்த் தேசியத் தமிழர் கண்ணோட்டம்' இதழின் வாயிலாகவே அறிய நேர்ந்தது. திரு.பெ.மணியரசன் மட்டுமே இது பற்றிய கவலையையும் கோபத்தையும் தமிழ் மக்களிடம் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

                தமிழ் பல்கலைக்கழக முன்னாள் துணைவேந்தர் முனைவர் ம.இராசேந்திரன், பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழக முன்னாள் துணைவேந்தர் முது முனைவர் இளங்கோ, தமிழகத் தொல்பொருள் ஆய்வுத் துறை முன்னாள் இயக்குநர் நடன.காசிநாதன், புலவர் மறைமலை இலக்குவனார், முனைவர் அரசேந்திரன், முனைவர் பூங்குன்றன், முனைவர் இரா.மதிவாணன், கோவை ஞானி, முனைவர் ஜெயதேவன், முனைவர் மணியன், புலவர் கி.த.பச்சி யப்பன், த.தே.பொ. கட்சித் தலைவர் பெ.மணியரசன் உள்ளிட்ட பல தமிழறிஞர்கள் கலந்து கொண்ட கலந் தாய்வுக் கூட்டம் 27.07.2012 அன்று சென்னை எழும்பூர் "இக்சா' நடுவத்தில் சென்னைப் பல்கலைக்கழக முன்னாள் துணைவேந்தர் முனைவர் பொற்கோ அவர்கள் தலைமையில் நடை பெற்றுள்ளது. கலந்துரையாடலில் தமிழறிஞர்கள் "நாகசாமியின் நாச வேலையை'த் தோலுரித்துக் காட்டித் தமிழின் தொல் பெருமையை நிலை நாட்டியுள்ளனர்.

                முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இந்தக் கலந்துரையாடல் பற்றிய செய்தி எந்த நாளிதழிலும் வெளி வரவில்லை. எந்தத் தொலைக்காட்சியும் இதனை மக்களிடம் கொண்டு சேர்க்கவில்லை. அந்தக் கவிதை வரிகளின் சூட்சுமம் இப்போது புரிந்திருக்கும். தமிழ் மீதும் தமிழரின் மீதும் பிறனின் மூச்சுக் காற்று மட்டுமல்ல அசிங்கங்களும் அவதூறுகளும், அதிகாரங் களும், அச்சுறுத்தல்களும் செலுத்தப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. “தமிழா, நீ மூச்சு விடாதே” எனச் சொல்லித் தரப்படுகிறது. ஒருமுறையல்ல நூறாயிரம் முறைச் சொல்லுவேன் “தமிழ் எங்கள் உயிருக்கு நேர்”.

கம்பனாகத்தான் இருக்கட்டுமே!

                ஏறத்தாழ நாற்பது ஆண்டு களாயிற்று, அந்தவரி எழுதப்பட்டு. இதை ஏன் இப்பொழுது நோண்ட வேண்டும்? தோன்றலாம். தவறில்லை, காரணம் இருக்கிறது. ஞானக்கூத்தன் எழுதிய அதே “அன்று வேறு கிழமை” நூலில் வெளியிடப்பட்டுள்ள முதல் கவிதையின் முதல் நான்கு வரிகளைக் கீழே தருகிறேன். படித்ததும் உங்களுக்கு என்ன உணர்வு தோன்றுகிறதோ, அதே உணர்வுதான் எனக்கும் தோன்றியது.

                “தவளையின் கூச்சல் கேட்டுத்

                தமிழ்க் கூச்சல் என்றான் கம்பன்

                ஆயிரம் வருஷம் போச்சு

                போயிற்றா தவளைக் கூச்சல்”

                இந்தக் கவிதை தமிழை இவ்வாறு இழித்து, நீண்டு செல்கிறது.

                1973 ஆம் ஆண்டு அன்னம் வெளியீடாக வெளியிடப்பட்டு இரண்டாம் பதிப்பு 1980-லும், மூன்றாம் பதிப்பு 1991-லும் வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது. இக்கவிதை போல தமிழையும், தமிழ் பேசும் சொற்பொழிவாளனையும், இனத்தையும் கேலி பேசும் பல கவிதைகள் இந்நூலில் காணக் கிடைக்கின்றன.

                என்ன சொல்கிறது அந்தக் கவிதை வரிகள்? “தமிழ் பேச்சு அல்ல கூச்சல், அதுவும் தவளையின் கூச்சல். இப்படி கம்பன் ஆயிரம் வருஷங்களுக்கு முன்னர் சொன்னான். அந்தக் கூச்சல் ஓய்ந்த பாடில்லை” என்னால் இப்படித்தான் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. உங்களுக்கு வேறு விதமாகப் புரிகிறதா? “தமிழ்க் கூச்சல் தவளைக் கூச்சல்” என்று சொன்னது கம்பனாகவே இருக்கட்டும். அதனால் என்ன அவனும் கூட தமிழுக்கு எதிர் நிலையில் நின்று பேசுவதால், எந்தக் குழப்பமுமின்றி எதிர்க்கப்பட வேண்டி யவனே. இப்படியான கவிதைகளை ரசித்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு, இப்போது நாகசாமிகள் மீது கோபப்படுகிறோம்.

தமிழென் மூச்சுக் காற்று

இதிலென்ன உனக்குப் போச்சு?

அமுதென்பேன், உயிரெனச் சொல்வேன்,

உனக்கெங்கு வேர்க்கலாச்சு?

தமிழ்க்கூச்சல் தவளைக் கூச்சல்

என்றெந்த மயிரான் சொன்னான்? எந்தக்

கழிசடை உனக்குச் சொன்னான்? நீ

கழித்துளாய் கவிதை போன்று:

"மூத்திரம், குசு' என கழிப்பறை

உவமை சொல்லி, தமிழ்க்

கவிதையை அசிங்கம் செய்தாய்

அன்று வேறு கிழமை - உன் புளிச்

சேப்பமெல்லாம் கவிதையாச்சு;

இன்று வேறு கிழமை அண்ணே

இனியாவது கவிதை பண்ணேன்!

பாதகத்தாய்!

தெற்கிலிருந்து வரும் ஈழக்காற்று

இரத்த வாடையுடன் வீசுகிறது.

அக்காற்று

     இரக்கத்தையோ, கருணையையோ

     எதிர்பார்க்கவில்லை.

     நிஜத்தைச் சுமந்து வந்து

     முகத்தில் அறைகிறது!

ஈழத்து மாந்தர்கள்

     விம்மி...விம்மி...விம்மி... விம்மியழுங்குரல்

     கேட்டுக் கண்ணீர் விடுதல் கூட

     இறையாண்மைக்கு எதிராகிப் போன தேசத்தில்

     தேசப்பிதா மாத்திரமே சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்

     ரூபாய் நோட்டுகளில் கேலியாக!

போதி மரத்தைச் சுற்றிலும்

     எலும்புகளும் சதையும் சிதறிக்கிடக்கிறது

     சிங்களக் கழுகுகள் போதி மரக் கிளைகளில்

     அமர்ந்து “யுத்தம் சரணம் கச்சாமி,

               இரத்தம் வேணும் கச்சாமி”

     என வாழ்த்திசைக்க

     சித்தார்த்தன் நரமாமிசம்

     புசித்துக் கொண்டிருக்கிறான், ருசித்து!

ராமனும் ராவணணும் கூட்டுசேர்ந்து

     அணில்களை வேட்டையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்

     பொழுது போக்காக!

ஈழத்தின் தெருக்களில், கழனிகளில், காடுகளில்

     ராவணபக்சே கோடுபோட்டுக் கொடுக்க

     சீதை சில்லு விளாயாடிக் கொண்டிருக்கிறாள், ரசித்து!

சிபிச் சக்ரவர்த்தியின் வரிசையில் வந்தவர்கள்

     அடைக்கலப் புறாக்களை அறுத்து,

     கழுகுகளுக்கு ஊட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்,

     சட்டப்படி!

பாதகத்தாய் ( என் நாக்குக் குழறவில்லை சரியாகவே சொல்கிறேன்)

     பாதகத்தாய் மீன்களை அல்ல

     மீனவர்களையே அறிந்து

     குழம்பு வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்!

கெளரவர்கள் (கதர் என்றால் கெளரவம் என்று பொருள்)

     மண் தோன்றாக் காலத்தில் முன் தோன்றியவர்கள்

     கைகழுவி விட்டார்கள்- விருந்து முடிந்து.

     எனவேதான் அன்னவர்களை நாங்களும்

     கைகழுவ வேண்டியதாயிற்று.

இது ஓர் எச்சரிக்கை மாத்திரமே,

     எமக்கு எதிரானவர்களுக்கும்

     எமக்கு எதிராக சிந்திப்பவர்களுக்கும்!

சில காரணங்கள், சில காரியங்கள்,

     சில சமரசங்கள் அவ்வளவே,

     வெறுமனே சாமரம் வீசுதலும்

     லாலி பாடுதலும் எமது இயல்பல்ல.

இனி நியாயத் தீர்புக்கான நாள் வரும்

     அன்று உங்களிடம் இல்லாத இரக்கத்தை

     எங்களிடமும் எதிர்பார்க்காதீர்கள்.

எங்கள் கவிஞர்கள் வீதிகளில்

இறங்குவார்கள்-அன்று

 அவர்களின் கரங்களில் எழுதுகோல் 

இருக்காது!

எங்கள் இளைஞர்கள்

       நீங்கள் அவர்களிடம் திட்டமிட்டே

       திணித்துள்ள கிரிக்கெட் மட்டைகளை

       வீசி எறிந்து விட்டு

       இணைந்து எழுவர்

     அன்று அவர்களின் கரங்களில்

                                               பந்து இருக்காது!

மக்களே!

            இந்த தேசம் தேசிய இனங்களை

     இறையாண்மை என்னும் மாயக்கயிற்றால்

     இணைத்து அல்ல பிணித்து வைத்துள்ளது.

வேற்றுமையில் ஒற்றுமையாம்

     யாருக்கு? டாட்டாக்களுக்கும், கோயங்காக்களுக்கும்,

     அம்பானிகளுக்கும், மிட்டல்களுக்கும்.

காஷ்மீர் முதல் கன்னியாகுமரி வரை

     அதையும் தாண்டி இலங்கையிலும்

     காடுகளை, மலைகளை, மனிதர்களைச்
     சுரண்ட அவர்களுக்கு வேண்டும்

           “வேற்றுமையும் அதற்குள்

           குந்தியிருக்கும் ஒற்றுமையும்.”

ஆனால்,

     எங்களுக்கு வேற்றுமை என்றால் வேற்றுமைதான்

     ஒற்றுமை என்றால் ஒற்றுமைதான்!

     நீ வேற்றுமை என்கிறாயா?

     ஒற்றுமை என்கிறாயா?

     பந்து உன் பக்கம் தான் இருக்கிறது.

இறுகப்பிணித்த இரும்புச் சங்கிலியின்

     கண்ணிகள் தெறித்துவிழும் ஓர்நாள்!

     அன்று தீர்ப்புகளும் நியாயங்களும்

     திருத்தி எழுதப்படும்.

     அதுவரை, ஆடுங்கள்!

    

இன்று பார்வையாளர்களாக இருக்கும்

     நாங்கள் அன்று ஆடுவோம்!

அது அன்னா ஹசாரேக்களின், ராம்தேவ்களின்

     ஒத்திகைப் பார்க்கப்பட்ட

“நீ அடிப்பது போல அடி

                 நான் அழுவது போல அழுகின்றேன்”

     என்பதான

           “தெருக்கூத்தாக இருக்காது

           ஊழிக்கூத்தாக இருக்கும்!”

கவிதை புரிந்துகொள்ளுதல்

"காலத்தின் கள்ள மௌனத்தை உடைத்து

அப்பாலுக்கும் அப்பாலான

அந்தரமான பாழ் வெளியில்

விஸ்வரூபமெடுக்கும் பிம்பங்களின்

காலாதீதமான பிதுக்கலின்

ஜாலம்,சமிக்ஞை,பிரக்ஞை என

ரீங்கரித்து பால்ய காலத்தின் விழுமியங்களை விகசித்து

கசித்து,சித்து,த்து,து,தூ வென

கனவுகளை உமிழும்

விச்ராந்தியான        மனோலயக்கட்டுடன்

சுகந்தமானநாற்றத்தினு£டே

பயணித்து, மரணித்து

தூலமான சொப்ன பிரதிமைகளை

நிஜமென நம்பி ஸ்பரிசிக்கும்

கரங்களை வெட்டி

வேள்வித்தீயில் இடுவாள் என்

ஆதித்தாய் காளாமுகி.

“பத்திரமடி கண்ணகி

எரித்து விடாதே!”

                                                 - கவிதாங்கதன்

       கவிதய படிச்சீங்களா? இது சம்பந்தமா 'கருக்கல்' ஆசிரியருக்கும் சம்பந்தப்பட்ட கவிஞருக்கும் நடந்த தொலைபேசி உரையாடலை வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்.

நான் : யாருக்கு போன்?

ஆசி : இதோ. . . இந்தக் கவிதய எழுதுன கவிஞருக்குத்தான்

நான் :     இப்ப எதுக்கு அவருக்கு போன்?

ஆசி : கவித ஒரு மண்ணும் புரியல.

நான் : புரியலன்னா. .  தூக்கிப்போடுங்க. . அவருகிட்ட என்ன. . . இதபத்தி. . .

ஆசி : பேசுவோம்(என்னிடம் பேசிக்        கொண்டே கவிஞருடன் தொடர்பு ஏற்படுத்திக் கொள்கிறார்) இல்ல. . .

       நா லூஸா அந்த ஆளு லூஸான்னு தெரியணும். . . அதான்.

நான் : அப்ப சரி

ஆசி : என்ன சரி?

நான் : சரின்னேன்.

= = =

ஆசி : அலோ. . .  கவிதாங்கதனா?

கவி :  ஆமா. . .  நீங்க. . . ?

ஆசி : நா. . கருக்கல் ஆசிரியர் பேசுறேன். . .

கவி :  ஓ. . . சார். . . . நீங்களா. . . வணக்கம், நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல.

ஆசி : உங்கள்ட்ட ஒன்னு கேக்கணும். . .        அதான்.

கவி :  கேளுங்க சார்

ஆசி : ஒன்னுமில்ல. . .  நீங்க அனுப்பியிருந்த கவித. . .

கவி :  கவிதயா. . .  படிச்சீங்களா. . .        நல்லாருக்கா. . .  நல்லாருக்கா. . .

ஆசி : நல்லாருக்கு. . . ஆனா. . . புரியல.

கவி :  என்ன புரியல?

ஆசி : கவித. . . புரியல.

கவி :  புரியலையா. . . எங்க புரியல?

ஆசி :        எங்கையுமே புரியல.

கவி :  குறிப்பா. . .

ஆசி : குறிப்பாவா. . .  ஒன்னுமே புரியலேங்குறேன். . .

கவி : நல்லா படிச்சிங்களா?

ஆசி : நாலு தடவை படிச்சுட்டேன்

கவி :  சார். . .  தப்பா நெனைக்கக் கூடாது கவிதங்கறது அப்படியே ‘சட்’ ன்னு புரிஞ்சுடணுங்கிறது இல்ல... அப்புறம் எல்லாருக்கும் புரியணும்ங்கறதும் இல்ல.

ஆசி : சரிங்க கவிஞரே. . .  எனக்குப்பத்தாது. . .       என்னால புரிஞ்சுக்க முடியல. . .  நீங்க       தான் சொல்லுங்களேன்.  என்ன தான் எழுதியிருக்கீங்க?

கவி :  அது வந்து சார். . . எப்பிடி சொல்றது. . .        ஆங். . .  ஒரு மன அவஸ்த.  இதுவா. .        இது இல்லையா, அதுவா. . .  அது        இல்லையா, சரியா. . .  சரியில்லையா. . .        ஒரு மனத்தகிப்பு. . .  இப்படி. . . .

ஆசி : காதுக்குள்ள யாரோ கிசுகிசுப்பா பேசறா மாதிரி இருக்கா. . . ?

கவி :  என்ன சார். . . கிண்டலா?

ஆசி :ஆமாய்யா. . . ஒரு புண்ணாக்கும்  புரியலேங்கிறேன்.  மேக்கொண்டு குழப்பி கும்மியடிக்கிறீங்க?      கவிதன்னா. . .  ஏதாச்சும்       சொல்லணும்ல. . .  எளிமையா. . .        இதுதான்னு கொஞ்சமாச்சும்       புரியணும்ல. . .

கவி :  நவீன கவிதைகளை நீங்க சரியா       புரிஞ்சிக்க முயற்சி பண்ணணும்.        கவிதன்னா கவித தான்.  அது        ஒன்னும் செய்தி பத்திரிகை இல்லை.        கவிஞன் ஒன்னும் பத்திரிகை       நிருபனும் இல்ல. அப்பறம் கவித        எளிமையா இருக்கணும், சட்னு        புரியணும் அப்பிடின்னு உங்களுக்கு       யார் சொன்னா? திருக்குறள் படிங்க        ‘சட்’ னு புரியும் எளிமையாவும் இருக்கும்.

ஆசி :ஓ. . . உங்க கவிதையெல்லாம்       திருக்குறளுக்கு மேலயாக்கும். . .

கவி :  நா. . . அப்படி சொல்லல. . . கவித இப்ப உங்களோட அளவீடுகளையெல்லாம்        தாண்டி எங்கையோ போயிடிச்சு. . . இருண்மை,மாஜிக்கல் ரியலிசம்        இப்படி. . .  நீங்க        இன்னும் நெறைய       படிக்கணும்னு நெனைக்கிறேன். . .        போர்ஹே என்ன சொல்றார்னா. . .

ஆசி : இருங்க. . . இருங்க. . .        போர்ஹேயெல்லாம் வேணாம். . .        பக்கத்துல இருக்காரு,        ராமசாமி        என் நண்பர், அவருக்கும் ஒன்னும்       புரியலையாம்.  அவருக்கிட்ட       பேசுறீங்களா. . .  என்ன அவரு பேச்சு        கொஞ்சம் கரடா இருக்கும். . .  

கவி :பரவால்ல. . .  பரவால்ல. . .  நமக்குள்ளேயே பேசுவோம். நீங்க இன்னும் நெறைய வாசிக்கணும். . .        அதான்.

ஆசி : எத. . . இந்த மாதிரி கவிதகளையா?       அப்புறம் எங்காதுக்குள்ள யாராவது         பேசுவாங்க. . . ஆமா. . . அதென்ன

       இருண்மை?

கவி :  இருண்மையா. . .  உங்களுக்குப்       புரியறா மாதிரி சொல்றேன்.        இப்ப. . . நல்ல இருட்டு. . தூரத்துல       ஒரு மாடு நிக்கிதுன்னு நீங்க       சொல்றீங்க.  ஆனா எனக்கு அது       யானையா தெரியுது. உங்களுக்கு       மாடு, எனக்கு யானை.  இதுல எது       உண்மை. . . ? சொல்லுங்க சார். என்ன       பேச்சையே காணும்.

ஆசி : எனக்கு வாயடைச்சுப்போச்சு. . .        அதாவது ‘நீ பார்த்த பெண்ணை நான்       பார்க்கவில்லை.  நான் பார்த்த        பெண்ணை நீ பார்க்கவில்லை’,       அதான. . . ?

கவி :  இல்ல. .  இதுல நாம ரண்டு பேரும்        பாக்குறது ஒன்னுன்னு ஆவுது.  அது       அப்படியில்ல.

ஆசி : சரி. . . ‘உன் பார்வை போலே என்        பார்வை இல்லை.  நீ கண்ட காட்சி        நான் காணவில்லை’ சரிதான?

கவி :  அதான் அதேதான். . .  சரியா. .        வந்துட்டீங்க!இப்ப கேள்வி       என்னன்னா மாடு     உண்மையா       யானை உண்மையா. . .  நல்லா        கவனிங்க.  ரெண்டும் உண்மை       மட்டுமல்ல, ரெண்டும் பொய்.        எப்பிடி. . .  புரியுதா?

ஆசி : சரி. . . மேல சொல்லுங்க.

கவி :  மேல என்ன. . .  அவ்வளவுதான்.        கவிதயில கவிஞன் என்ன       சொல்றாங்கறது முக்கியமில்ல.        படிக்கிறவன் என்ன புரிஞ்சுக்கிறான்.        அவன் ஒன்னு புரிஞ்சிக்கிறான்        இவன் ஒன்னு புரிஞ்சுக்கிறான். . .  நா        வேறொன்ன புரிஞ்சிக்கிறேன்.         வாசகன்கிறவன் வெறும       படிக்கிறவன் மட்டுமில்ல அவனே        கவிஞனும் ஆகிறான், அவன்       கவிஞனையும் தாண்டிப்போகிறான்,        எழுதி முடிக்கிற மட்டும் தான் கவித        கவிஞனுடையது. அப்புறம் அது        தானே பயணிக்குது.  அப்படி கவித       தன்னைத் தானே வழிநடத்திக்கலன்னா அது கவித இல்ல.  புரியச்       செய்கிறது, புரியாமல் இருக்கிறது,       காலத்துக்காலம், கணத்துக்குக்கணம்,        இடத்துக்கு இடம் வேறுபாடு       காட்டுறது.  அதுமட்டுமில்ல சில       நேரங்கள் அது வெறும் வார்த்தையாக              மட்டும் கிடக்கிறது. அதுக்காவ       கவலைப்படக்கூடாது.

ஆசி : யார் கவலப்படக் கூடாது?

கவி :  எழுதுபவனும் கவலப்படக்கூடாது,        படிக்கிறவனும் கவலபடக்கூடாது.

ஆசி : சரி. . . போதும். . . புரிஞ்சிக்கிட்டேன்       போன வச்சிடறேன்.

= = =

நான் :        என்ன. . . சார்?

ஆசி : என்ன நொன்ன சார்?

நான் : இல்ல பேசுனீங்கள. . .  முடிவு        பண்ணிட்டிங்களா?

ஆசி : என்ன முடிவு பண்றது?

நான் : இல்ல. . . யாரு லூசுன்னு. . . ?

       (ஆசிரியர் முறைத்தார் ;நான் அவரை        அப்படியே விட்டு விட்டு வெளியில்         சென்று        விட்டேன்)

       நமக்கு ஒன்றும் கவிதைகள் மீது பகையோ கவிஞர்கள் மீது காழ்ப்போ கிடையாது. சொல்லப்போனால், கவிதைகளைத் தேடித்தேடி வாசிப்பவன். ஒரு நல்ல கவிதை வாசிக்கக்கிடைத்தால், உடனடியாக நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்பவன் நான். ஒரே ஒரு நல்ல கவிதை ஒரு மனிதனின் ஒரு நாளையேனும் மகிழ்ச்சிகரமானதாக்குகிறது. வேறென்ன, அதுபோதும்.  ஆனால், சமீபகாலமாகப் படிக்கக் கிடைக்கும் கவிதைகளெல்லாம் மனதில் எந்த வித அசைவையும் ஏற்படுத்த மறுக்கின்றன. செத்து விரைத்துக் கிடக்கும் எலியைப் போல அறுவருப்பைத் தருகின்றன.

ஒரு நல்ல கவிதை மலர்ச்சியைத் தர வேண்டும், படித்து முடித்தால் பெருமூச்சு வர வேண்டும், மனதைக் கிளர்த்த வேண்டும்.  ஒரு கவிதை மனிதனை எதுவுமே செய்யவில்லை என்றால், என்னத்துக்கு அது? கவிதைகள் கோட்பாட்டுச் சிக்கலுக்குள் சிக்கிக்கிடக்கின்றன.  இருளை வெறித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அலுப்பான மொழியில், சகிக்க முடியாத வகையில் செய்யப் படுகின்றன.

எனவே, வாசிப்பவன் கவிதை களிடமிருந்து ஒதுங்கி நிற்கிறான்.  தங்களுடைய துயரங்களையும் மகிழ்ச்சி யையும் எளிய வடிவில் தங்களுக்குத் தெரிந்த புரியக்கூடிய சொற்களில் எழுதிக் கொண்டிருந்த கிராமத்து இளைஞர்களை, தற்போதைய, நவீன கவிதைகள் மிரட்சி கொள்ளச் செய்கின்றன.

இருண்மைக்கவிதைகளுக்கு இடையில், எப்போதாவது ஓரிரு அசலான கவிதைகள் கிடைக்கின்றன, அப்படி ஒரு கவிதை ஏப்ரல் 2012 ‘உயிர்எழுத்து’ இதழில் வாசிக்கக் கிடைத்தது.

பாடவேளை &ஆர். ஜெயந்தி என்பவர் எழுதியது. பள்ளியின் மதிய உணவு இடைவேளையின் போது முதல் வகுப்பு மாணவி ஒருத்தி, தன்னைத்தானே ஆசிரியையாக நியமித்துக் கொண்டு வகுப்பு நடத்தும் அழகு, கவிதையாக்கப்பட்டுள்ளது.

‘நிமிடங்களுக்கு ஏற்றவாறு

முகத்தை மாற்றிக் கொண்டேயிருந்தாள். -

வீட்டுப் பாடங்களைச் சொல்லிக் கொண்டே

குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தாள்,

இடது கையைத் திருப்பித் திருப்பி

மணி பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தாள். ’

கவிஞர் தன் கவிதைக்காகத் தேர்ந்த சூழலும், கருப்பொருளும்,வடிவமும் மனதில் அலையாக நிகழ்வை கண்முன் காட்சிப் படுத்துகிறது. அந்த மாணவியின் உருவம், அவள் உடை, அவளின் ஒற்றை சடை என கற்பனை செய்துகொள்ள கவிதை நம்மை அனுமதிக்கிறது.

       ‘மதிய பாடவேளை தொடங்க

       என் வகுப்பு ஆரம்பமானது

       நான் என்ன பாடம் நடத்த?’

என்ற முடிப்பில் கவிதையின் முழு அழகும் நம்மை வீழ்த்திவிடுகிறது.

இப்படியான ஒரு கவிதையை வாசிக்க எப்போதாவது தான் வாய்க்கிறது.

என்னால் மட்டும் எப்படி சீரணிக்க முடியும்?

தொலைபேசியின் வழியாகவும், கடிதங்கள் வாயிலாகவும், நேரிலும் கேட்கிறார்கள், நாஞ்சில் நாடன் குறித்து நீங்கள் எவ்வாறு அவ்வாறு கூறலாம்? என்று. நாஞ்சில் குறித்து நான் ஒன்றுமே கூறவில்லை.  அவருடைய கதைகளை விரும்பி வாசித்திருக்கிறேன்; திரும்பத் திரும்ப வாசித்திருக்கிறேன். என் பிரச்சனை விருது அல்ல. நாம் என்ன சின்னப்பிள்ளைகளா, அவனுக்கு ஏன் முதல் பரிசு எனக்கு ஏன் இல்லை என கண்கசக்க அல்லது திட்ட, அல்லது தூர நின்று கல்லெறிய? சாகித்ய அகாதெமி விருது அவருக்குக் கொடுக்கப்பட்டது குறித்து மகிழ்ச்சியே; மட்டுமல்லாது நான் கவிஞனும் அல்ல; கதை எழுதுபவனும் அல்ல. எந்தப் பொறாமையும் இல்லை. மயிருள்ள சீமாட்டி அள்ளி முடியுறான்னு இருக்கிறவன் நான் (‘மயிர்’ என்பது கெட்டவார்த்தை அல்ல ‘மயிர் நீப்பின் உயிர் வாழாக்கவரி மான்’) தொலைபேசி, கடிதம் வாயிலாகக் கோபப்படுவோர் ‘சூடிய பூ சூடற்க’ தொகுப்பின் கதைகளை மீண்டும் ஒரு முறை படித்துப் பார்க்கவும்.

கும்பமுனியாகத் தன்னை வரித்துக் கொண்ட நாஞ்சில் நாடன், சமகால இலக்கியம், பத்திரிகைகாரர்கள், அரசியல் என அனைத்தையும் சாடுகிறார்.  நாஞ்சில் நாடனாகவே பேசலாமே. ஏன் வேறு முகம்? கும்பமுனியின் வார்த்தைகள் அத்தனையும் கூசச் செய்பனவாக உள்ளன. அழுக்காகவும், கெட்டுப்போனவைகளாகவும் வேறு உள்ளன. எனவே அவர் கும்பமுனியின் குரலில் பேசுகிறார்.  அவருக்கே பிடிக்காத வார்த்தைகளை வாசகனுக்கு மட்டும் தரலாமா?எங்கள் பக்கம் பெண்பிள்ளைகளுக்குள் வாய்ச் சண்டை வரும்போது சிலர் வண்டை வண்டையாகப் பேசுவார்கள். பலர் அவ்வித வார்த்தைகளுக்கு நாணப்பட்டு ‘நல்லால்ல வருது வாயில’ என்று சொல்லிக் கொண்டேயிருப்பார்கள்.  கடைசிவரை அந்த நல்லதைக் கூறவே மாட்டார்கள். அது போன்ற ஆட்களாக நாம் இருப்பதால், கும்பமுனி சர்வ சகஜமாக பேசும் வக்காளி, தாயேளி கிழக்...., போன்றவைகள் காதில் ஈயம் காய்ச்சி ஊத்துவதைப் போல் இருக்கின்றன (பழைய உவமைதான் அதற்கு இணையாக வேறு ஒன்றும் இல்லை)

கும்பமுனி வேண்டுமானால் இப்படிப் பேசலாம். நாஞ்சில் இப்படி எழுதலாமா? என்பது தான் கேள்வி. படம் போட்டு இதற்கொரு கதை அனுப்பு என்றாலும் ஆயிரம் வார்த்தைகளுக்கு மிகாது ஒரு கதை பண்ணி அனுப்புக என்றாலும் மரியாதைப்பட்ட எழுத்தாளருக்குக் கோபம் வரத்தான் செய்யும். எதிர்ப்பைக் காட்டுவது எப்படி. . .?  அவர்களுக்கு கதை அனுப்பக்கூடாது. அதை விட்டுவிட்டு கலை இலக்கியப் பண்பாட்டு மாத இதழ்களின் வழியாக “தாயோளி, பள்ளிக்கூடத்துல வாத்தியாரா இருந்திருப்பான் போல இருக்கு (வாத்தியார்னா அவ்வளவு எளக்காரம்) மார்க்கு போடுறதுக்கு கேள்வி கேக்கான்.  அவனுக்கு அம்ம எழுது வா கதை ஆயிரம் வார்த்தைகள் எண்ணிக் கணக்குப் பார்த்து.  இன்னிக்கு மலருக்குக் கதை கேட்டு வருது, ஆயிரம் வார்த்தையில நொட்டுன்னு. முப்பது நாப்பது வருஷத்துக்குப் பொறவு காத்துல விட்டக் குசுப்போல ஒன்னுமில்லாமப் போற கதையளுக்காக இவ்வளவு செறையா”ன்னு எழுதறவனுக்கெல்லாம் ஒரு பாட்டு.

“இதுவரைக்கும் எம்பது கதைக்கும் கெடைச்ச மொத்த சன்மானத்தையும் இப்பம் ரெண்டு கதை எழுதினா வாங்கீரலாம். ஆனா மூதி வரமாட்டேங்குது. . . காலம்பற கக்கூசு போனாலும் இதே எழவு தான்.  பழத்தைத் தின்னு, கீரைத் தின்னு, பச்சைக் கறிதின்னு வரமாட்டேங்குது.  கேவலம் பீ, அது சொன்ன பேச்சைக் கேட்க மாட்டேங்குதுவே.  பொறவுல்ல கத இலக்கியம்.”

கதை இலக்கியம்லாம் கும்பமுனி கிட்ட எப்படி ஆயிடிச்சுப் பார்த்தீங்கள்ல? இடக்கரடக்கல் என்பது இலக்கணம் அல்ல மொழிதல் நாகரிகம் என்று யார் சொல்வது.  சொல்ற இடத்திலயா நாம இருக்கோம்.  கேவலம் ஒரு வாசகன் இதுபத்தியெல்லாம் பேசலாமா?

“சாமியே. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  அடிக்குதாம் பூசாரி பொம்புளவரங் கேட்டனாம்”

“மலையாளத்துலே சில சாகித்யமாரு உண்டும். ஓணம் மலர்லே மாத்திரம் எழுதுவான். வருசத்துக்கு அஞ்சு கதை சொளையா ரூ.பத்தாயிரம் பொறவு நல்ல ஊணு, நல்ல . . . . , நல்ல உறக்கம். ”

புள்ளி வைத்த இடமெல்லாம் நாம போட்டது, கும்பமுனிக்கு எதப்பத்தியும் கவல இல்ல. அவரு புள்ளியெல்லாம் போடல; நேரடியா எழுதுறாரு.  இப்படியெல்லாம் எல்லாரும் எழுதிட முடியுமா என்ன...  அப்படியெல்லாம் எழுதறதுக்கு நீங்க பென்னம் பெரிய எழுத்தாளனா இருக்கணும். பெருமாளா இருந்தா பத்தாது, பெத்த பெருமாளா இருக்கணும்.  அப்படியும் நம்ம பக்கத்து இளைஞர்கள் சிலர் வக்காளி, தக்காளியெல்லாம் போட்டு கத எழுதி அனுப்புவார்கள். எங்க அனுப்புறதுன்னு தெரியாம ஆனந்த விகடனுக்கும், கல்கிக்கெல்லாம் அனுப்பிவைச்சுட்டு காத்திட்டு இருப்பார்கள். என்ன, நம்ம காவிரிக்கரை மக்கள் ழ,ள ல்லொம் ஒழுங்கா பேசுவானா இன்னும் கெட்ட வார்த்தைங்க ஸ்பஷ்டமா ஒலிக்கும். இந்தத் தொகுப்பில் ஆனந்த விகடன்லயும் ஓம் சக்திலையும் எழுதுன கதைகள், உயிர்மை, உயிரெழுத்துல எழுதுனது தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கு.  ஆனந்த விகடன்ல எழுதுனது ஓம் சக்தியில் எழுதுனதெல்லாம் நீங்களும் நானும் (அவ்வளவுக்குத் தெளிவு இல்லாதவனுங்க) படிக்கிற மாதிரியும், பெரிய தீவிர இலக்கிய ரசிகனுங்களுக்கு மட்டும் எழுதுன கதைங்க (குறிப்பா கும்பமுனி குளறியது) மத்ததுலையும் வந்திருக்கு.  பத்திரிகைக்குத் தக்கன எழுதறப்ப கோவம் என்னாத்துக்குங்கறேன்?

நாஞ்சில் கதைகளின் மையம் என்னான்னு கண்டுபிடிக்கிறதுக்குள்ள தாவு தீந்து போயிடுது. (‘மையம்’ னோன்ன கும்பமுனி எதாச்சும் சொல்லி திட்டிடப்போறாரு) கதையின் கரு அவ்வளவு தான்.  வாசகர்களுக்கு நிறைய தகவல்கள் கதைகள் வழிதருகிறார். தகவல் ஒன்றும் இல்லாட்டி பட்டியல் , பட்டியலாப் போடுறாரு, இப்ப்ப்ப. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  கதைக்கு வந்துடுவார்னு நெனைக்கிறப்ப அடுத்த பட்டியல் போட ஆரம்பிச்சிடராரு “வெறுந் தகவல்கள் ஒரு நாவலுக்கு மிகப்பெரிய சுமை. நடை தள்ளாடுவது இப்போது தான்.  ஒரு அறையை வாசகனுக்குக் காட்ட வேண்டுமென்றால் அந்த அறைக்குள் இருக்கக்கூடிய எல்லாவற்றையும் விரிவாகச் சொல்லிவிட வேண்டுமென்பதில்லை.  அந்த அறையின் பொதுத்தன்மை, தனித்தன்மை இரண்டையும் மட்டும் சொன்னால் போதும், சுஜாதா இதில் விற்பன்னர்” (ஜெயமோகன் - எழுதும் கலை)

‘சூடிய பூ சூடற்க’ தொகுப்பில் ஒரு கதை ‘சங்கிலி பூதத்தான்’ அதில் எதிரே உழவுச் சாமான்கள் போட்டுவைக்கும் புரை.  உழவுச்சாமன்கள் எனில் பொடிக்கலப்பை, தொழிகலப்பை, கோடிக்கலப்பை என ஆரம்பித்து வேப்பெண்ணைய் கிண்ணம் ஈறாக முப்பத்தாறு பொருள்களைப் பட்டியலிட்டுவிட்டு, இரண்டு வரி எழுதுகிறார்.  பிறகு மீண்டும் ஒரு பட்டியல்.  சுடலைமாடன் என ஆரம்பித்துப் பதினான்கு நாட்டுப்புறத் தெய்வங்களின் பெயர்ப் பட்டியல், அலுத்துப்போகிறது.  எழுதிக் கொண்டே வரும் பொழுது சம்பந்தமற்ற தளத்தில் விவரணை செல்கிறது. அது அவருக்கே உறுத்தலாக இருக்க ‘நாம் தற்போது பெருவழியை விட்டு கிளை வழியில் பயணமாவதைத் தவிர்க்கலாம்’ என்கிறார். நம்பிப்போக முடியவில்லை, மறுபடியும் நம்மை கிளைவழியில் தான் அழைத்துச் செல்கிறார். ஊர்போய்ச் சேர்ந்த மாதிரி தான்னு ஆகிப்போவுது.

“எழுதும் பொழுது ஒரு குறிப்பிட்ட தோரணை வந்துவிடுவது, நடையை நிலைக்கச் செய்து மலினமாக்கும்.  வண்ணதாசன், வண்ணநிலவன் போன்றோரிடம் எப்போதும் ஒருமென் கவித்துவ சோகத்துடன் தனக்குத்தானே பேசிக்கொள்வது போன்ற பாவனை உள்ளது.  இது எல்லாக் கதைகளிலும் வரும் போது தேய்வழக்கு ஆகிவிடுகிறது.” (ஜெயமோகன் - எழுத்துக்கலை) எனக்கு என்னவோ வண்ணதாசன், வண்ண நிலவனுடன் நாஞ்சிலையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம் என்று தோன்றுகிறது.

‘யாம் உண்பேம்’ அர்த்தமற்றதான வாழ்வின் அவலத்தைச் சொல்லும் கதை. பசியின் குரூரம் குரூரமாகவே வெளிப்படும் அற்புதமான கதை.  அதில் ‘கும்பி என்பது தூர்ந்த கிணறு. அவியாத நெருப்பு.  ஆறாத புண். தன்னையே தான் தின்னும் வெறியான மிருகம், உள் ஒளிந்துகிடக்கும் உருவமிலா அணங்கு, எங்கு கொண்டுபோய்த் தொலைப்பது நிழலை’ என மென் கவித்துவ சோக நடையில், பசியின் குரூரம் மறைந்து போகிறது.

மிகையான அறச்சீற்றம், கெட்டுப் போன வார்த்தைகள், தகவல்கள் தருதல், பட்டியலிடுதல், கிளைத்த வழிகளிளெல்லாம் பயணித்தல் என இத்தொகுப்பில் பல கதைகள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. அடுத்து கதை சொல்வதற்காக அவர் தேர்ந்தெடுத்த வடிவங்கள். அங்கத நடையில் கதை சொல்ல நேரும் பொழுது வடிவம் மிகவும் முக்கியம். இந்தத் தொகுப்பிலுள்ள ‘தேர்தல் ஆணையத்துக்கு ஒரு திறந்தவெளிக் கடிதம்’ மற்றும் ‘மணமானவர்க்கு மட்டும்’ என்ற இரண்டு கதைகளிலும் தேர்ந்து கொண்ட வடிவம் கதையின் அங்கததைச் சிதைத்து விடுகிறது.

ஏதோ தேடித்தேடிக் குறைகூறவில்லை, மனுஷ்யபுத்திரன் சாகித்ய அகாதெமி விருது நான்கு வகைப்பட்டதாகக் கூறி, நல்ல எழுத்தாளரின் மோசமான எழுத்துக்கு எடுத்துக்காட்டாக எதுவும் தராததால், ‘சூடிய பூ சூடற்க’வை விமர்சிக்க நேர்ந்தது.

‘என்னால் சீரணிக்க முடியாத கசப்பை எவ்வாறு உள்ளே வைத்துக்கொண்டிருப்பது’ என்று நாஞ்சில் நாடன் இத்தொகுப்பின் முன்னுரையில் கேட்கிறார்.  அதையேதான் நானும் கேட்கிறேன்.  என்னால் சீரணிக்க முடியாதவற்றை எவ்வாறு உள்ளே வைத்துக் கொண்டிருப்பது?

= = =

காலக்கோளாறு

“பாலியல் விவகாரத்தையே ஒரு இன்மைப் பொருளாக்கிப் பாவனை பண்ணிக்கொள்ளும் நம் சமூகம் தன் கவனம் முழுவதையும் அதிலேயே குவித்துள்ளது என்பதை ராகவன் கட்டவிழ்க்கிறார். ஆதிப் பொதுவுடைமை காலத்தில் இருந்தபோது மனித சமூகம் கட்டற்ற பாலியல் சுதந்திரத் தோடு இருந்தது. தாய் மகனோடும், தந்தை மகள்மாரோடும், சகோதரன் சகோதரி களோடும் வேறு பாடின்றி மாறி மாறிப் புணர்ந்தார்கள். நாகரிக விழிப்பு ஏற்பட்டப் பின்னரே வேறுபாடுகள் பார்க்கப்பட்டன.  கட்டுகள் போடப்பட்டன. ஆயினும் நம் கீழதேயப் பண்பாடு ஆண், பெண் குறிகளையே வணக்கத்துக் குரியவையாக வைத்துப் புணர்தலையே சக்தி&சிவம் இணைவாக ஜீவாத்மா பரமாத்மா கலப்பின் குறியீடாக,அதன் பல கோணங்களைத் தாந்ரிகம் எனப்பெயரிட்டு நடைமுறையாக்கி அதன் போக முத்திரைகளை அழகியலாகவும் ஆன்மிகமாகவும் பார்த்த இப்பெரும் பண்பாட்டு மரபில் வந்த நம் சமூகம் இன்று அதை அசிங்கமானதாகவும் மறைப்பிற்குரிய ஒன்றாகவும் பாவிக்கிறது. இது பௌத்தம், சமணம்,கிறித்தவ மிஷினரி வருகை மொகலாய ஆதிக்கம் என்பனவற்றின் தாக்கமா? எது எவ்வாறிருந்தாலும் செக்ஸை ஒரு பொருட்டாகவே எடுப்பதாக இல்லை என்பது போல் பாவனை பண்ணிக்கொண்டு மறைவாக முழுகவனத்தையும் அதன் மேல் குவித்து, அதைக்கட்டித்த மையப் பொருளாக்கியுள்ள நம் சமூகத்தின் மீது ராகவன் மேற்கொள்ளும் அதிரடித் தாக்குதல் அந்தக் கட்டித்துப்போன பால்விவகாரம் என்னும் பனிப்பாறையைச் சிதறவைக்கிறது. ”

காலச்சுவடு (இதழ்148) ஏப்ரல் 2012 இதழில் மு.பொ.  என்பவர் ராகவனின் எழுத்துக்களை ‘வடிவங்களைக் கடந்த வடிவம்’ என்ற தலைப்பில் திறனாய்வு செய்துள்ளார். அக்கட்டுரையின் ஒரு பகுதி தான் மேலே உள்ளது.

ராகவன் மற்றும் அவரைப் போல் எழுதுவோர்களின் எழுத்துக்களை வாசித்து சப்புக்கொட்டித் திரியும் விஷயமறிந்த வாசகக் குழாத்தினுள் நான் இல்லை. ஏனெனில் அந்த அளவு கூடிய விஷய ஞானம் என்னிடம் இல்லை. எனவே ராகவன் எழுத்து குறித்தான எந்த விமர்சனமும் எனக்கு இல்லை. பின் எதற்காக எழுத வேண்டும் எனில், காலச்சுவடு என்ற இலக்கியப் பண்பாட்டு இதழின் பால் எனக்குள்ள மரியாதை, ‘காலச்சுவடு வாசித்தீர்களா?’ என்று நண்பர்களுக்குள் பேசிக்கொள்வதையே கௌரவமானதொரு நிலையாகக் கொண்டிருந்த (பத்தாம்பசலித்தனமான) எண்ணம் உடைந்து போகிறதே என்ற ஆதங்கம் தான்.

காலச்சுவடு இவ்வாறான கட்டுரைகளையும் கவிதைகளையும் பட விளக்கத்தையும் (பார்க்க இதழ் எண் 140 ஆகஸ்டு 2011 & பக்கம் 53) தொடர்ந்து வெளியிட வேண்டியத் தேவை என்ன?

உங்கள் இதழ் வாயிலாக மு.பொ.  தாய்மை, தந்தைமை, சகோதரம் என்ற தூய்மையான உறவுகளைக் கொச்சைப்படுத்தியுள்ளதை நீங்கள் ஏன் அனுமதித்தீர்கள்? விளங்கவில்லை. உங்கள் இதழ் குடும்பத்தில் உள்ளோரால் வாசிக்கப்படுகிறது.  மாணவருக்கான சலுகைக்கட்டணத்தில் பள்ளிகளிலும் வாங்கப்படுகிறது, வாசிக்கப்படுகிறது. வணிகப்பத்திரிகைகளான வார இதழ்கள் கடைபிடிக்கக்கூடிய குறைந்தபட்ச இதழறம் கூட உங்களால் கடைபிடிக்கப்படவில்லையே? வருத்தமாக இருக்கிறது.

தம்பி மு.பொ., ராகவன் எழுத்துக்களில் உள்ள அழகியல் சமாச்சாரங்களை வாசித்துப் புளகாங்கிதம் அடைந்து புல்லரித்துக் கிடக்கும் விஷயமறிந்த இளைஞர்களில் நீங்கள் தலைமையானவராக இருப்பீர்கள் என்றே கருதுகிறேன். நீங்கள் இளைஞராதலால் தான் அந்தத் 'தம்பி'.

ஆதிப் பொதுவுடைமைப் சமூகம் என்பது வேட்டைச் சமூகம். அச்சமூகத்தின் பொதுவுடைமை, கூட்டாக வேட்டை யாடுவதும், வேட்டைப்பொருளை தமக்குள் சமமாகப் பங்கிட்டுக் கொள்வதும், விலங்குகளிடமிருந்தும் பகைகளிடமிருந்தும் தம்மைக் காத்துக் கொள்வதுமாகத்தான் இருந்திருக்கும். போகிறபோக்கில் பொதுவுடைமை என்ற தத்துவத்தையும் இழிவுபடுத்திவிடாதீர்கள்.

தாய், தந்தை, சகோதரன், சகோதரி, மகன், மகள் என்ற உறவுகள் குறித்து எந்த எண்ணங்களும் இல்லாதிருந்த, பேச்சும், சிந்தனைகளும் ஏற்படாதிருந்த, ஒலிகளையும், கைகால் அசைவுகளையும் மாத்திரமே தகவல் பரிமாற்றத்திற்காகக் கொண்டிருந்த ஆதிமனித கூட்டம் என்பது சமூகம் என்ற வரையறைக்குள் வராது.  அது மந்தை, அவ்வளவுதான். இதனை எப்படி ஆதி பொதுவுடைமைச் சமூகம் என்று கூறுகிறீர்கள்? நெருங்கிய உறவுகளைக் கூறி மேற்கோள் குறிக்குள் ‘நாகரிகநிலை’ என்று கிண்டலடித்து ‘மாறி மாறி’ என்று அசிங்கப்படுத்தி என்ன மாதிரியான சிந்தனை அய்யா உமது?ரொம்ப கவலைப்பட வேண்டாம். இது ஆரம்ப நிலையாகத்தான் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன் உடன் நல்ல மனோதத்துவ நிபுணரைத் தொடர்பு கொள்வது நலம் என்று கருதுகிறேன்.

மு. பொ.  தம்பி, இதைத் தாண்டி தன்வக்கரிப்புப்பார்வையை இந்து மதத்திற்குள்ளும் வீசுகிறார். ஆயினும் நம்கீழ்தேயப்பண்பாடு ஆண், பெண் குறிகளையே வணக்கத்துக்குரியவையாக வைத்து புணர்தலையே சக்தி&சிவம் இணைவாக, ஜீவாத்மா பேராத்மா கலப்பின் குறியீடாக அதன் பல கோணங்களை தாந்ரீகம் எனப் பெயரிட்டு நடைமுறையாக்கி அதன் போக முத்திரைகளை அழகியலாகவும், ஆன்மிகமாகவும் பார்த்த இப்பெரும் பண்பாட்டு மரபில் வந்த நம் சமூகம்-------------. . . . . . . . .  (அடிக்கோடு என்னுடையது)

நம்சமூகம் எதனை அழகியலாகவும், எதனை ஆன்மிகமாகவும் பார்த்தது பார்த்தீர்களா?ஆகா. . .  என உச்சி மீது வைத்து மெச்சத்தோன்றுகிறது. என்ன ஒரு ஆராய்ச்சி. . .  என்ன ஒரு மேதைமை. . . .

தாந்ரிகம் மட்டுமே தனது முற்று முடிந்த முடிவாக நம்சமூகம் கைக்கொண்டிருந்ததாகக் கூறுவதை ஆன்மிகர்களும்,ஆதீனங்களும் ஏற்கிறார்களா? ஏற்கவில்லையெனில் உங்கள் எதிர்வினை என்ன? ஏற்கிறீர்கள் என்றால் பேச ஒன்றும் இல்லை.

விஷ்ணுமதம், சிவமதம் என இருபெரும் பிரிவுகளாகவும், வேதமதமாகவும் ஒன்றித்து ஆதி இனக்குழு சமூகங்களில் தனித்தனியே பின்பற்றிய நியாயம், வைசேசிகம், ஸாங்க்யம், சாக்கதம், யோகம், மீமாம்சம், பாசுபதம், காபாலிகம், காளாமுகம் போன்ற பல்சமயத்தத்துவங் களையும் கடவுளர்களையும் ஒருங்கிணைத்து அல்லது உள்வாங்கிக் கொண்டு, அவற்றின் வேதங்களான ரிக், யஜூர், சாமம், அதர்வணம் என உட்செரித்து, வேதங்களின் நீட்சியாக உரைகளாக உபநிஷத்துக்கள் ஸ்மிருதிகள் எனக் கிளைவிரித்து,கர்ம யோகம், ஞானயோகம், ஸாங்க்யயோகம் என பகவத்கீதையாக விரித்து, ராமாயணம், மகாபாரதம் என இருகாவியங்களின் வழி, பல்வேறு புராணங்களுக்கான அடிப் படைகளையும் கூறி,பரந்து விரிந்த இந்து தத்துவ, வியாக்கியானங்கள் என அத்தனையையும் புறந்தள்ளி, இந்த தேசத்தின் பல்வேறு வகைப்பட்ட மொழிகளைப் பேசும் இனத்தாரிடையே பயின்று வரும் பக்தி வழிப்பட்ட அத்தனை சாத்திர, சம்பிரதாய, சடங்குகளை நல்லதோ கெட்டதோ கண்டுகொள்ளாது, தாந்திரிக சடங்குகளை மாத்திரமே அழகியலாகவும், ஆன்மிகக் கூறாகவும் அதுவே நம் சமூகத்தின் பெரும் பண்பாட்டு மரபாகவும் கூற உண்மை யிலேயே துணிச்சல் வேண்டும்.

சாக்தமதக் கோட்பாட்டினைக் கடைபிடித்த ஒரு பழைமையான இனக் குழுவினர் மாத்திரமே கடைபிடித்தது தாந்ரிகம்.  அதிலும் சாக்தம் தட்சிணாச்சாரிகள், வாமாசாரிகள் என இரண்டு கூறாகி வாமாசாரிகள் மாத்திரமே கடைபிடித்த, வெகுமக்களால் புறந்தள்ளப்பட்ட சடங்கு தாந்ரிகம். பெண் தெய்வ வழிபாடு என்பது இந்தியாவில் தோன்றிய அனைத்து மதங்களுக்கும் பொதுவானது தான்.  சமணத்தில் கூட அது இயக்கி வழிபாடாக இருந்து, நாட்டுப்புறங்களில் இசக்கி அம்மனாக வழிபடப்பட்டு வருகின்றது.

இந்தத்தம்பியின் கட்டுரையில் நமக்கென்ன ஆட்சேபம் என்றால் ஆதி மனிதன் முற்றிலும் நாகரிகம் அடையாத காலத்தில், மனித மந்தையில் இருந்திருக்கலாம் என்று எண்ணக்கூடிய உறவுச்சிக்கலைச் சமூகம் புறந்தள்ளிவிட்டதே என்ற அவரின் ஆதங்கம் குறித்து நமது மறுப்பு மற்றும் தனது மனவக்கரிப்புகளை நியாயப்படுத்த மதத்தை துணைக்கழைக்கும் அசால்ட்டான துணிச்சல். இவை குறித்து நமது எண்ணம், இவ்வாறான கட்டுரையை வெளியிட்டுள்ள காலச்சுவடு இதழறம் குறித்த விமர்சனம் அவ்வளவே.

இப்படி இந்துமதம் குறித்து எழுதுவது என்பது அதன் பல்வேறு வகைப்பட்ட தத்துவங்களை ஏற்றுக்கொள்வதோ, வருணாச்ரமதர்மம் போன்ற மனிதகுல எதிர்சிந்தனைகளுக்கு,சாதிய படிநிலைகளுக்கு வக்காலத்து வாங்குவதோ ஆகாது.  இப்போதே சிலர் என் முதுகைத்தடவி சட்டை,பனியனைத் தாண்டி நு£ல் எதுவும் தட்டுப்படுகிறதா என அறிய ஆவலுடன் இருப்பார்கள் என்று கருதுகிறேன். மதம் குறித்தல்ல நான் பேசுவது பொது அறம் குறித்தது. எதனை மக்களுக்குத் தருகிறோம் தர வேண்டும் என்பது குறித்தது.

ஆன்மிகர்களே,ஆதினங்களே ‘தாண்டவபுரம்’ நாவல் குறித்து சோலை மீது பாய்ச்சல் காட்டும் உங்களுக்கு,மு. பொ.  வின் நுண்ணிய எள்ளல் எழுத்து புரியவில்லையா? கூர்ந்து வாசியுங்கள். என்ன சொல்கிறது அந்தத்தம்பி என்று பிடிபடும். இப்படி ஒரு திராவிட இயக்கம் சார்ந்த எழுத்தாளன் எழுதியிருந்தால் உங்கள் எதிர்வினை என்னவாக இருந்திருக்கும்?இப்ப மட்டும் சாச்சாப்புல போறீங்களே ஏன்? எதை எழுதுகிறார்கள் என்பதை விட யார் எழுதுகிறார்கள் என்பது தான் உங்களுக்கு முக்கியமோ? இதைத்தான் காலக்கோளாறு என்கிறேன்.